سلام مجدد بر استاد گرامی. وزن شعر، مستفعلن مفاعلن مفعولن است که به اشتباه آن را مستفعلن مفاعل مفعولن تصور فرموده‌اید. از این رو در مصراع دوم به اشتباه دو کلمه‌ی در و اکنونی را به هم وصل کرده و به صورت درَکنونی می‌خوانید در حالی که باید به صورت چهار هجای کشیده‌ی در اک نو نی خوانده شود. همچنین در مصراع چهارم تو ملعونی را به صورت یک هجای کوتاه تُ و سه هجای کشیده مل عو نی می‌خوانید در حالی که با کشیدن تو باید هر چهار تا را به صورت هجای بلند بخوانید. برقرار باشید استاد

سلام جناب استاد خوش عمل. اشکال کار برخی از اساتید محترم این است که وزن شعر که در سطر اول اشعار می‌آورم را توجه نمی‌فرمایند و نخست خود را با آن کوک نمی‌فرمایند. وزن شعر را اشتباه می‌خوانید.
البته استاد خوش عمل گرامی دارای غرلیاتی چنان فخیم و زیبا (که برخی از آنها را در سایتم آورده‌ام) هستند که زبان توهین آمیز این بزرگوار را نادیده گیریم، و آن را به مزاحی نه چندان گزنده تعبیر کنیم. هر چند ما را دشمن دارید ما دوستتان داریم. پاینده باشید.

سلام بر همه اساتید و دوستان گرامی
ضمن تشکر صمیمانه از راهنماییهای آموزنده همه و به ویژه ضمن تشکر ویژه از استاد گرامی جناب خوش عمل که بنده نوازی فرمودند و با تماس تلفنی خود شرمنده‌ام نمودند اجازه می‌خواهم به دو نکته اشاره نمایم:
ا- سعی‌ام بر این بوده است که از میان ده‌ها هزار وزنی که شعر فارسی با قابلیت ویژه خود می‌تواند داشته باشد اوزان مغفولی که به نظر می‌رسد احتمالاً خوش آهنگ هستند و قابلیت مطبوع شدن را دارند معرفی نمایم. البته ممکن است در این تلاش با عدم موفقیتهایی روبرو شوم که مشکلی نیست و انسان جایز الخطاست و باید بدون هراس کار را انجام دهد تا بالاخره بهترین و صحیحترین راه برگزیده شود. اما خواهش می‌کنم این که وزنی ولو خوش آهنگ در بحری دسته بندی نشده را دلیلی بر عدم جواز در سرودن در آن وزن تلقی نفرمایید. تصور نمی‌کنم عروضیون قدیم ما مثلا‌ همه ی بیش از شصت هزار وزن ممکن برای یک مصراع 14 هجایی را بررسی و در بحور مربوط به خود دسته بندی کرده باشند. مثلاً چندی پیش شعر یا نظم زیر را روی سایت گذاشتم:
من از او نمی‌توانم بگذشت
و یقین بدان که خواهم برگشت
ز چه می‌کنی تو منعم واعظ
که ز بام ما فتاده است آن تشت
من و ترکِ مِی پرستی هیهات
چو منم وَ آن صنم در گلگشت
تو بمان کنار من ای یوسف
چو که جُستمت ز چاهی در دشت
من و عشقِ جستنِ راهی تا
به خدا که زآدمی پنهان گشت
جناب استاد نجوا کاشانی در ذیل آن نوشتند: درود و دست مریزاد
یا عرض پوزش بحری که شما نوشته و شعر بر مبنای آن سروده اید ( فعلات فاعلاتن فاعن ) ظاهرا از بحور عروضی تعریف شده نیست
ممکن است آدرس آن را به بنده هم بدهید تا بیشتر در موردش مطالعه کنم

و بنده پاسخ دادم

سلام استاد گرامی
ممنون از توجه شما.
احتمالاً همان طور است که می فرمایید، و آدرسی برای آن ندارم. اشعار خود را با قید سرودن در بحر خاصی نمی سرایم. تصورم این است که چنین قیدی احتمالاً باعث محرومیت شاعر از سرایش در اوزان جدید و احتمالاً خوش آهنگ می شود.
پاینده باشید استاد گرامی
تصور می‌کنم به هر حال این وزن گرچه ظاهراً در بحور موجود دسته بندی نشده اما خوش آهنگ و مطبوع است (چون مثلاً تمجید خانم شاعره محترم دیگری را هم داشت که نمی‌دانم چرا کامنتهای ایشان بر اشعارم قابل نمایش در سایت نیست).
2- سعی کرده‌ام (در سایتم) دست به این عمل احتمالاً ابتکاری بزنم (البته تا جایی که توان و زمان اجازه دهد) که گزیده‌های زیبای غزلیات شعرای قدیم و جدید را بر مبنای وزن آنها دسته بندی کنم (و در این راه از مساعدت دوستان استقبال می‌کنم). برای انجام این عمل نیاز بوده است که هر صفحه ای که به یک وزن اختصاص داده می‌شود تنها یک نام واحد داشته باشد (نه مثلاً مثل آنچه استاد حاج محمدی گرامی در مورد این شعر گفته‌اند مثلاً سه نام مختلف یا حتی بیشتر داشته باشد) چون هدف، اختصاص خودِ وزن به عنوان نام وزن بوده است. در این راه لازم بوده است یک و تنها یک رویه واحد برای وزن گزینی اتخاذ و معرفی شود که کاری بوده است که در صفحه فن شاعری بر روی سایت انجام داده‌ام. اصراری نیست که حتماً آنچه در آنجا ارائه شده به عنوان رویه واحد برای وزن گزینی قبول شود، اما مایلم باز بر لزوم اتخاذ این رویه واحد تأکید کنم و از اساتید محترم بخواهم اگر مایلند تشریک مساعی نمایند و رویه واحدی (احتمالاً غیر از آنچه ارائه داده‌ام) معرفی نمایند.
درود بر همه اساتید گرامی