پیدایی و پنهانی و پنهانی و پیدا
ای وسوسه انگیز تر از شهر تماشا
یک آن گره بر دست و دلم می زنی و بعد
وا می کنی از قهر پرو بال دلم را
آتش به دلم رخنه نکرده است چنان تو
وایرانگر آبادی بی حوصله ی ما
بی رحم تر از لشکر چنگیز تواریخ
بی دین تر از آشفتگی آخر دنیا
تزریق مشو بر رگ معتاد نگاهت
ای مایه ی خود سوزی امروز وَ فردا
از بس دلم از دست تو خون است ،شراب است
اندوخته ی بر رگم از روز مبادا
از سوختن و ساختن من اثری نیست
ای چشم تو چون صاعقه ای بر شب یلدا
باشد که نسیمی بوزد آخر این شعر
خاکستر ما را ببرد باخود از اینجا
سیدمهدی نژادهاشمی