صلاة ظهر که خورشیدِ بی‌غروب دمید

به سر رسید جهانی و غم به سر نرسید

چقدر نیزه که افتاد و برنخاست تنی

چقدر تن که به جان عشقِ‌ِ بی‌حساب خرید 

عجیب نیست که ماند‌ه‌ست بر لبش "عجبا"

هر آن که از لب تو "ام حسبتَ اَنَّ ..."* شنید

عجیب نیست، تو آن آیۀ عجیب‌تری

نه خفته است و نه مرده‌ست، زنده است شهید 

بخوان به خون! که تو بر نیزه سر فراز شدی

بِدَم! که وقت گل نی که گفته‌اند رسید

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

*(آیه ای که حسین (ع) بر فراز نی قرائت کرد)

أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحَابَ الْكَهْفِ وَالرَّقِيمِ كَانُوا مِنْ آيَاتِنَا عَجَبًا / کهف/9