میِ ما کرب و بلا .. میکده ی ماست بقیع
بحرِ عشقست نجف ساحلِ رویاست بقیع
خادمانش همگی حور و ملک میباشند
گر چه خاکیست ولی جنّةِ اعلیٰ ست بقیع
چار خورشید در آن گستره آرامیدند
بی سبب نیست که همشأنِ ثریّاست بقیع
*
زیرِ جلدش گلِ یاس نبوی در کفن ست
بی صدا شانه کشِ مویِ سپیدِ حسن ست
نقل کردند که در کوچه حسن تنها بود
شاهدِ بستنِ دستانِ علی بابا بود
نوجوان بود .. ولی دشمن از او وحشت داشت
از همان بچگی اش مثلِ پدر غیرت داشت
وای از آن روز که در معرکه تیغ ات نبرد
غیرتی باشی و ناموس تو سیلی بخورد
نانجیبی که سرِ مادرِ او نعره کشید
از سرِ سفرهٔ شان نان و نمک کم نچشید
وَ بماند پس از آن نعره چه در کوچه گذشت
ضربه ای که سببِ تفرقه شد .. گر چه گذشت
بر نیامد دگر از دستِ طبیبان کاری
احدی نیست که قدری بدهد دلداری
باید از شدّتِ غم پیرهنِ خویش درید
باید از غصّه شود گیسویِ این طفل سفید
مادرش دختِ نبی بود .. به او حق بدهید
همه ی عمرِ علی بود .. به او حق بدهید
حقّشان بود .. ولی محضِ خدا دَم نزدند
صبر باعث شده که شعله به عالم نزدند
بُرد تقدیر زمان را به جلو .. آهسته ...
دشمن از معجزه ی عدلِ علی شد خسته
او کسی نیست که خالی کند این میدان را
می سپارد به حسن مَرکبِ سرگردان را
*
وی که سرمایه ی خود را به همه بخشیده
بیشتر از همه در دَهر مصیبت دیده
آنهمه زخمِ زبان خورد ولی با اینحال ...
بود از هر نظری واکنشش سنجیده
مُنتها ساغرِ او کارگرِ جعده نشد
وعده ای شوم ، وفا از دلِ او دزدیده
آه از آنشب که شبِ رحلتِ پیغمبر بود
در اتاقی که در آن اشکِ خدا باریده
گفت ای جانِ اباالفضل .. حسینم تنهاست
بفرستید پیِ آنکهِ سیه پوشیده ..!!
آنقدر منظره بد بود .. که خواهر ترسید ...
بس که خون جگرش رویِ زمین پاشیده
پاره های جگرش داخلِ تشت اند هنوز
کودکانِ حسن آواره ی دشت اند هنوز
مهران ساغری
غزل مثنوی
۹۸/۰۸/۰۹