درود بر همگی.از خوانش غزل زیبای جناب درویشی در حال التذاذ بودم که ناگهان در مصراع دوم بیت چهارم لنگه کفشی ، پاره آجری چیزی صاف آمد و بر ملاج طبعم نشست.فرموده اند:

مگر دو دیده ی وحشی و فتنه گر نداری تو؟

یعنی مصراع کلّی اضافه وزن پیدا کرده است.
شعر بر وزن:«مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن» است.بیت اول را تقطیع می کنم:

شب سیاه منی و سحر نداری تو
به جز شکستن دلها هنر نداری تو:
شب سیا/مفاعلن/ه منی و/فعلاتن/سحر ندا/مفاعلن/ری تو/فعلن.
به جز شکس/مفاعلن/تن دلها/فعلاتن/هنر ندا/مفاعلن/ری تو/فعلن.....

می رسیم به مصراعی که اضافه وزن دارد:
مگر دو دی/مفاعلن/ده وحشی/فعلاتن/وفتنه گر/مفاعلن/نداری تو/مفاعیلن.

متوجه شدید که «فعلن» به دلیل اضافه وزن در مصراع به «مفاعیلن» تغییر یافته است.
درویشی می توانست مصراع را چنین بگوید تا وزن درست شود:

مگر دو چشم خوش فتنه گر نداری تو...

قلم بردارد و در شعر مصراع را اصلاح کند.
اشکال وزنی دیگر در مصراع دوم بیت ماقبل مقطع دیده می شود. این مصراع برخلاف مصراع ناموزون قبلی که اضافه وزن داشت ، کمبود وزن دارد:

برو برو که پای سفر نداری تو...

در این مصراع یک کلمه ی «نه»وزن را درست می کند.درویشی جان! یک «نه»ی ناقابل بگوی و تا ابد سرِدل نکش!یعنی کلمه ی «نه» را بعد از «برو»ی دوم بیفزای:

برو برو ، نه که پای سفر نداری تو...

و اما غزل علاوه بر این دو اشکال وزنی در برخی ابیات اشکال معنوی هم دارد.مثلآ در مصراع اول بیت پنجم که می فرمایند:

بیا و دست نوازش بکش به ناله ی ما...

درویش اگر به جای «ناله» از « ماله» استفاده می کرد....! از مزاح گذشته شاعر بایستی مصراع را ویرایش کند و به جای «ناله» ی نامناسب کلمه ی مناسب و زیبایی بگذارد.
برای ایشان آرزوی موفقیت روزافزون می کنم.

سلام. چه شعر پر احساسی و چه لحظه های پرظرافتی. احسنت. ای کاش این معدود مشکلات وزنی را هم حل می کردید. مثل "مگر دو ديده وحشي و فتنه گر نداري تو" که اضافه هجا دارد و یا "برو! برو! كه پاي سفر نداري تو" که هجا کم دارد.
اهل دست بردن در شعر دیگران نیستم ولی همین مصرع اخیر با گذاشتن یک "نه" پس از "که" وزنش اصلاح می شد.به هر حال دستمریزاد