بیا تا گل فشانم زیر پایت           

بیا و خوش بنگرم قد رسایت

نهم لب بر لب ِعناب گونت                

نهم اندر کنار خویش جایــــت

دهن بگشا وبنما گفتگوئی                 

که گوشم بشنود جانا صدایت

هر آنچه ناز داری بر سرم ریز            

که دانی می خرم ناز و ادایت

چمن بی بلبل خوشخوان روا نیست        

  بیا حرفی بزن جا نــم فدایت

فکندی خرمن گیسوبر دوش               

 ببینم زلف وموی مُشکسایت

شود چشم بد از خال ولبت دور            

کنم بر دفع بد خواهان دعایت

ًسعیدًِ خسته دل عشق تو دارد             

همی خواهد بمیرد از بــرایت

 سید احمد رضازاده