تضمین مناجات حکیم سنائــــــــــــــی

 ** ای که در فهم و جلالت نرسد عقل به جائی

                                            غائب از دیدۀ مائی ونمایان همه جائی

        ای که نزدیکتر از روح، به تن و جسم مائی

                                             ملکا ذکر تو گویم، که تو پاکی و خدائی

                       نروم جز به همان ره، که توأم راهنمائی               

     *    همه توصیف تو گویم، سخن از غیر نگویم

                                       مُل ترغیب تو نوشم، گــُل تحبیب تو بویم

         چو حدیث دوست گویم، شود افروخته رویم

                                           همه درگاه تو پویم، همه از فضل تو گویم

                     ذکر توحید تو گویم، که به توحید سزائی

       *  واجد جملۀ موجود و خداوند قدیمی

                                         ازلی و ابدی مُـبدع جنّات و جحیمی

         تو ودودی تو حلیمی، تو غفوری

                                         تو کریمی تو رحیمی، تو حکیمی تو علیمی

                       تو نمایندۀ فضلی، تو سزاوار ثنائی

       *  به که گویم همه دردم چو توأم محرم رازی

                                          به که امید گشایم چو توأم بنده نوازی

        نظر اهل نمازی و کریم وکار سازی

                                         بری از رنج وگدازی، بری از درد و نیازی

                      بری از بیم و امیدی، بری ازچون وچرائی

       * عبث است دل غمینی، چو تو یاور ومعینی

                                          بچه وصف سازمت من، که بهین وبرترینی

        همه فضلی وکمالی، همه عدلی وامینی

                                            همه عزّی و جلالی، همه علمی و یقینی

                          همه نوری وسروری، همه جودی و سخائی

     *  من واین زبان الکن، من و دورۀ سپنجی

                                         چو حُمام پرشکسته، بنشسته ام به کـُـنجی

       نه توان بر پریدن، نه کسی بجز تو مُنجی

                                       نتوان وصف تو گفتن، که تو درفهم نگنجی

                          نتوان شبه تو جستن، که تو در وهم نیائی

    *  سزد ار تو را بخواند، سزد ار در ِ تو پوید

                                          سزد ار بر آستانت، سر ِ بندگی بسوید 

     رهِ رمز نیکبختی، چو ً سعید ًاز تو جوید

                                         لب و دندان سنائی همه توحید تو گوید

                       مگر از آتش دوزخ، بــُودش روی رهائی

                                                                             * سیّـــد احمـد رضازاده