ردّ خون بر لبان شب ماسید ،ماده گرگی به ماه می­خندید

حکم بر واژگونی ما بود،بی بی دل، به شاه می خندید

پیرهن خون چشیده و تن سوز،مصر هم یک سراب از گرما

با لبی خشک و باز، رو به خدا،شکل یک گرگ،چاه می خندید



مقصد از خاطر مسافر رفت،واژه از یاد شبه شاعر رفت

شاعر از جاده ها عقب می ماند،رو به هر شعر،راه می خندید

درد می زد به گوشه ی چشمم،مژه ام میله میله می لرزید

همه را،راه راه می دیدم،خط خطی این نگاه می خندید

بغض پرکرده بود روحم را،منقبض می شد و ترک می خورد

روحم  این حال را نمی فهمید،گریه ام اشتباه می خندید



هفت زن شد تنم،دهان رویید،لب به لب زخم تازه می بوسید

پا به پا خورد روح شعرم را،روی هرچاکراه می خندید

هفت زن شد،که هفت گوساله،چاق و لاغر نداشت می بلعید

قحطیه سیب و گندم و آدم،تن به تن از گناه می خندید

بی غزل-من- غزل غزل بی من،وزن بی وزن،وزن در شعرم

آینه بود و زن به من خیره،در سپیدی سیاه می خندید

نیمه ی گم،که کرم پوسیده اش،لب شیطان مدام بوسیده اش

مرد من،باز هم خدا می شد،رو به زن قاه قاه می خندید