گاهی دلم می خواست پیشت میهمان بودم

گاهی که نه، همواره قبراق و جوان بودم

درد دلِ ناگفته ی من را تو می دانی

یعنی فلانی! هر کجا من میزبان بودم

باور نخواهی کرد شاید این که می گویم

در هر نفس ، مشتاق تر از دیگران بودم

آثار دلتنگی است این را که تو می بینی

دیشب دوباره پیش تو در جمکران بودم

سخت است ، می دانی ! جواب هر که را دادن

آخر همیشه، سوژه ی پرسشگران بودم

دیشب که در آئینه، خود را یک نظر دیدم

پیری ولی چشم انتظار آسمان بودم

یک روز هم تا آخر عمرم اگر باقی است

خواهم نوشتن عاشق صاحب زمان بودم

من نیستم کمتر از آن محتاج و درویشی

در کوی تو ، در انتظار تکه نان بودم

ای از تبارِ مادر سادات زهرائی

از کودکی در سوگ ماهِ بی نشان بودم

اینبار هم تا صحبت من شد ، بدان آقا!

از ابتدا من عاشقِ دیدارتان بودم.