- شوق ديدار چنان بود كه با سر رفتي-

                                  رودهـا از جـریان تـو بـه راه افتـادنـد 

                                  تشنه ها سوی جهان تو به راه افتادند

                                  شب آن واقعه سرشار هیاهو می شد

                                  قامت هر دو جهان دست به زانو می شد

                                  کاسه ی صبر تو لبریز شد و سر رفتی

                                  شوق دیدار چنان بود که با سر رفتی

                                  عقل را بر غم تو دست به دامان دیدم

                                  عشق را بین بیابان تو حیران دیدم

                                  پیش تو لال ترین ها به زبان آمده اند

                                  به مدار تو همه کون و مکان آمده اند

                                  من دیوانه در این جاده به راه افتادم

                                  چه کنم کار دگر یاد نداد استادم

                                  ***

                                  کوفه خاری شد و در چشم جهان بین افتاد

                                  اشک مسلم شد و از بام به پایین افتاد

                                  غم عروسی ست که در حال طرب می آید

                                  و به دامادی چشمان وهب می آید

                                  از سر خواستنت عشق فراگیر شده ست

                                  هر جوانی که حبیب تو شده پیر شده ست

                                  لکه ی ننگ به بدبینی دامن ها ماند

                                  از رجزخوانی حر شعر دهانش وا ماند

                                  آینه آینه هر گوشه ی تصویر تویی

                                  شرح حالی که به هفتاد و دو تفسیر تویی

                                  دست شوقی که به خون تو حنا می بندد

                                  کمر همت اصحـاب تو را می بنـدد

                                  ***

                                  دست تاریخ ورق خورده ی این نوروز است

                                  که به هنگامه ی تقویم تو غم افروز است

                                  تیغ پاییز به مهمانی سرو آمده است

                                  بنویسید به شمشیر که خون پیروز است

                                  این چه شمعی است که جان ها همه پروانه ی اوست

                                  شعله افروخته اینگونه و عالم سوز است.