بهار آمد و دل بی­قرار و غمگین است

فضای سینه­ی من داغدار و سنگین است

به هجر یار غبار است و غم، سیاه و کبود

تمام باغ که پر لاله­های رنگین است

به فصل گل که قناری دوباره می­خواند

به گوش دل نفس آشنای دیرین است

روم به زورق اندیشه تا سرای رفیق

که او قرار دلِ بی­نوای مسکین است

کنون که دوست ز ما دل برید و کوچ نمود

صفای عطر حضورش چو خواب نوشین است

اگر به سینه­ی سردش دلم بسوخت چه باک

هنوز کوچه پر از خاطرات شیرین است

منم چو نرگس غمگین به فصل رویش گل

که رسم مهر و وفا در مرام ما این است

اگر چه این دل «تنها» سزای جور تو نیست

فدای چشم خمارت که رهزن دین است