سلام

لحظه لحظه حضورت را چون اقاقی های باغچه ام دوست دارم. لحظه لحظه حضور رویایی و شهرزاد گونه شبانه ات، قصه گوی غصه های تنهایی من.

امروز به تمام درختان کوچه دلتنگی می گفتم، آن که باید بیاید در راه است. آن پروانه رنگارنگ قلب من خسته. آن شهرزاد من، آن مه پیکر ماه روی من.

عزیزترینم

عطر حضورت در شمیم نفس هایم جاری شده ست. چشم هایم برق نور وجود تو را در خود می پرورند. کلماتم ساده تر از همیشه جاری می شوند. دست هایم به شوق دیدار تو تمام جاده های سبز این دشت رو به کوی تو را پرواز می کنند. طعم وجودت کالبد تلخم را شیرین می کند. آبشار صدایت، آرام بخش ترین لحظه ی زندگیم را رقم زده است.

قشنگ روزگار من

فردا که بیایی، جشن حضورت را با شاپرک ها و سنجاقک های این برکه زندگی برپا می کنم. حتی به خرچنگ تنهای زیر سنگفرش مرداب نامه داده ام که تو می آیی. تو می آیی و دلم را در صفای باطنت می شویی.

برای آمدنت لحظه شماری میکنم. راه باز است، از بی راهه نیا.