با کربلا به وادی اشراق برشدم

یک جرعه نور خوردم و آیینه تر شدم

تا واژه هام از عطش خیمه ها چشید

در هفت شهر آینه گی مشتهر شدم

تا ریخت در مشام دل ام بوی کربلا

از خویشتن بدر شدم و بی خبر شدم

تا بوسه ها زدم به گلوگاه آفتاب

" اکسیر عشق بر مس ام افتاد و زر شدم "

نوری وزید از لب فواره های کهف

از تابش جهانی آن شعله ور شدم

نور حسین تا به لب ام قطره ای رسید

مسجود جاودانی شمس و قمر شدم

وصف الجمال کرب و بلا بود و نصف عیش

تا جمله ای شنیدم و زیر و زبر شدم

ادراک عاشقانه ی الله نور را

در خویشتن دوباره به فکر سفر شدم