غزل، غزل که گام بر می دارد

دوبیتی چشمهات

دوباره شور بر می دارد

نفس...

نفس...

که سپید و برف می بارد

به چهار پاره ی اتاق می آویزم

تمام تکه های این بودن را

به داغی خبر نیامده می ماند

تمام حادثه ی روز

در سطری چند...

همین که خبر به چند می ارزد؟!

تمام لکنت باران

توی ظهر تابستان

که یعنی دوباره کودکی از نو

فرار از مدرسه و

نشانه های رنگی جرم در خانه

و رقص ترکه ای که دستانم را

عجیب برای آغوش و بوسه دوست دارد

و تازه این مطلع قصیده ای است

هوایی مرام قونیه و شیراز خفته در چشمانت

بهانه ی بازی و توپ می گیری

سر از قنات و کوچه باغ و نیشابور در...

... به در که می خورد انگشتان تابوت ات

داغ می شوم

به داغی خبر نیامده در سطری چند

دوباره سپید، سپید

می بارد

همین که من حوالی البرزم

یعنی: ایست!

بلوط گیسوانم:

دیوار!

که یک طرف عرق ریزان شرجی دریا

و آن سو ترک

کویری که برقع زده روی گنبد کبود

و خودش ترک ترک

عرق ریزان آسمان

فی الجمله فی الحال را که بر دارم

به پلکان عمود بلند مثنوی می رسم

و معنوی که ضجه می زند در نماز مادرم

دوباره قونیه

و هی!...

دستی در کار من که نه!

در کار این سطرها

الم می شود

همین که زمین ریشه می شود توی قاب هر درخت

غزل، غزل دوباره گام بر می دارد

بهار چهار فصل بودن را

 ری را جویباری