در استقبال از شعر " شیراز دیگری" جناب لیله کوهی:



تبریز من، سرآمدِ شعر و ترانه است

سرتاسرش برای غزلها بهانه است

با اینکه سرنوشت ، برایش بلا نوشت

این نیز بر بزرگی شهرم نشانه است

 شهری پر از دلاور و افسانه سازها

شهری که آب و خاک و هوایش فسانه است

اینجا حضور عشق، عزیز است و ماندنی

اینجا غزل همیشه به هر آشیانه است

از شهریار و صائب و قطران و گنجوی

خواهی اگر نشانه ای، "تبریز" خانه است

ستار خان ، ستاره ی تاریخ غیرت است

تاریخ ما گواهِ بزرگِ زمانه است

در امتدادِ راهِ  "خیابانیِ" شهید

این شهر در جهاد و شهادت یگانه است

جا پای باکری است در این شهرِ شیرها

دروازه اش ز جانب  خوی تا میانه است

حیدر بابا، ترانه ی سرشارِ از غزل

تنها جرقه ای ز دلِ پر زبانه است

تبریز را اگر که تو خواهی بیان کنی

کوهی است سر بلند و به عزت کرانه است

این رسم عاشقی است که بلا بیشتر شود

سوز و گداز عشق به سازِ شبانه است

تبریزِ من، هنوز غیور است و آهنین

فولادِ آب دیده  ی سخت زمانه است