از زبان همسر یک جانباز



همه چیز را با خودمان آوردیم

آینه شمعدان

عکس های یادگاری

کلید خانه

اما قلبمان را جا گذاشتیم

قول داده بودیم بچه های خوبی باشیم

قول داده بودیم خون از دماغ کسی نیاید

اما جنگ که این حرف ها سرش نمی شد

جنگ بوی خاک می داد و طعم انار

 

وضعیت سفید که شد

جنگ را در کوله پشتی ات به خانه آوردی

با چند درصد از زندگی

که آن را هم برای صلح گذاشته بودی

اما هنوز هم می شد حرف تازه ای برای جنگ نوشت

وقتی چراغ کارخانه های اسلحه سازی روشن است

وقتی فریاد می کشی دشمن

و درد از مهره هایت بالا می رود

اما اشک هایت صفحه هیچ تلوزیونی را خیس نمی کند

چقدر به مرگ نزدیک می شوی

چقدر دور

وقتی روبروی آینه می ایستی

و فکر می کنی به تکه آهنی

که عاشقانه چسبیده به شانه ات

و دوست دارد تا گردنت

تا سلول های خاکستری بالا بیاید

 

حالا پسرت با کوله پشتی ات به مدرسه می رود

و با موشک های کاغذی انتقامت را می گیرد

گفتم تو را بیاورند جنوب

تا سردی خاک

نامت را از یادها نبرد