اولا به مجید پوریان منش که با غزل «شرابخوار» به جمع شاعران پارسی زبان پیوسته است خوشامد می گویم....واما با نگاهی کوتاه به این غزل به مصداق «مشت نمونه ی خروار است» میتوان پی برد این شاعر سالهاست که به تمرین و ممارست در دنیای شعرو شاعری مشغول است و عروض را خوب می شناسد.تنها مشکل ایشان در زبان کاملا صیقل نخورده و عدم تصویر سازی در فضای مطلوب غزل است.این دو مشکل هماره یار غار شعرهای کوششی بوده است....من همیشه از آدمهای بی شیله و پیله که بی هراس از انتقاد دیگران برای خودشان نوشابه باز می کنند خوشم آمده است و مجید عزیز هم جزو چنین آدمهاست.اشاره ام یه درج «خوشم آمد» ذیل غزل خودشان است.

سلام بر شما
خواندم و بهره بردم
سپاس