من در تو مثل ماهی ام، در بطنِ اُقیانوس

بهتر بگویم؛ مُرده ام. ای مرگ بر کابوس

من لایِ آبم، لایِ یک موهوم، لالایی

لالا، بخوابانم، بپرانم، بپر طاووس

مِه کن مرا در بندرِ لندن، که گم باشم

در بارشِ برفی، شبی، بر انجمادِ روس

من در تو مثل زائری سبزم؛ که می بندند

آن را گدایان حرم، چون قفل، در پابوس

القصه؛ قربانیِ یِ یک رسم ام، که تاریخی ست

سَر می برندم، پای بت، از عهدِ دقیانوس

گفتی دوایِ دردِ ما… عشق است: افلاطون

مولایِ بلخ و قونیه! جا زد که جالینوس؟

من در تو مثل ابر ها، بالایِ الوندم

من برف می بارم؛ که ابرم. گریه می خندم

شاید شد و ما روح های دل خوشی باشیم

مرگی بیاید، وارثِ آرامشی باشیم

در درّه ای پرت از تمامِ کور سو ها، یا

در غاری از اسفنج ها، در عمقِ یک دریا

من در تو مثل ماهی ای، تُک می زنم. تُنگ است

این آرزو حتا برای روح ها گُنگ است…