در نگاه مضطرب گرگی

نشسته ام

که از چشم جنازه های زمین

خون می خورد ،

جنایتی

بزرگتر از معتمد ،

دهان باز کرده

برای  چکاندن

قطره قطره ی این  زهر

در گلوی سامرا!

شایدنباید ،

پای هیچ کلمه ای

باز شود
به این مصیبت،          

حق با گلوله هایی ست

که به سینه ی ما

فکر می کنند ،

وقتی تنها کبوتران

بر شانه های ضریح ت

اندوه می خورند ابوالحسن                                                                                                                          
مرده های هزار ساله

به کَرَم هیچ معجزه ای

سر از بالین

بر نمی دارندو

 جز تفاله ی ذهنی بیهوده

رحمتی

سرازیر نمی شود

ازین زبان ،

ببین

چگونه کربلا در کربلا

 تیر می خورد  و

 تو زنده زنده

پیر می شوی

در سامرا!؟     

باید انگار

خورشید دیگری

طلوع کند

از آسمان این مردم ،

بتابد

بر اجساد خوار شمرده شدگان ،

بلکه این

"غم های غرق کننده *را

بزداید

از کدورت دل های شهر  !      
                                                                                                  

 


      و خدا ما را به وسيله شما از خوارى‏ درآورد،
و غمهاى غرق كننده را از ما زدود...
فرازی از زيارت"جامعه كبيره