شباهت دارم این شبها به مینی بوس سالی سرد

که مرده پشت فرمانش کسی مثل سوالی سرد

پرستو های دنیا در درون جعبه اش حبس اند

بهاری را نمی رویند در تکرار بالی سرد

تمام صندلی های زمین را در خودش دارد

تمام مقصدش این است: جنگی با زوالی سرد

یکی از صندلی هایش معلم می شود اما

خودش را می کند گم در فراسوی مثالی سرد

تمام شب دلم دنبال آن گمگشته می گردد

کسی هرگز نمی یابم مگر مشق خیالی سرد

بگو در ایستگاه چندم دنیا نشستی تا

بچرخانم زمین را سوی تو دور از ملالی سرد؟!