- هوالنور -
شاید نباید پای هیچ کلمه ای به این مصیبت باز شود؛                                                                           
شاید، حق با گلوله هایی است که به سینه های ما فکر می کنند وقتی تنها ،کبوتران بر شانه های ضریح ت اندوه می خورند.
فرزند تکیده ی حصارهای سامرا،  چگونه فراموش کردیم زخم های آل درد را ،                                 
وقتی  موریانه ها سر از جهالت ما بیرون کشیدندو استخوان های ایمان مان را ذره ذره در خواب جویدند؟
چگونه برانگیخته شدیم ازین حسرت ،ازاین اندوه که در ما دشنه شد و اشک های سراسیمه مان ،عمیق تر کرد جای زخم  را بر گرده ی فرزندان محمد؟
قرار نبود راوی حکایتی باشیم  که گلوی دارها را گستاخ تر کند و تیغ ندامت را بر رگ های مان هاشور بزند ،ما که  امروز به شکل بی رحمانه ای سکوت کرده ایم وپنجه ی سیاه شاهین ها  ، آواز کبوترانمان را از این شهر پرانده است
ابوالحسن می بینی؟                                                                                                                       
مرده های هزار ساله به کَرَم هیچ معجزه ای سر از بالین بر نمی دارند و جز تفاله ی ذهن های بیهوده ازین زبان ها رحمتی سرازیر نمی شود؟
ما مفسر فاجعه ای هستیم که از چشم جنازه های زمین خون می خورد در هیأت عابرانی خموش لاشه های خود را به سوی تاریکی می رانیم و عفونت افکارمان را به  آب های زمین سرایت  می دهیم!
ببین چگونه کربلا در کربلا  تیر می خورد  و تو در سامرا زنده زنده پیر می شوی ؟!                               
و جاهلان عصر تجدد و تجبر یک دقیقه سکوت می کنند تا جان دهد پرنده ای که خوشه ی صلح را  به منقار گرفته است؟
می بینی چگونه درندگان رئوف متوکل از ترس دندان های زهر خورده مان به قعر دره ها و دامنه ها ی مهیب گریخته اند و تنهایی جای هزار دشنه شده است بر تن های فرسوده مان؟
دست های مان کوتاه شده هادی النقی!                                                                                              
آنقدر که از اشاره به ماهی که در شب ها راه برمان شده بود عاجز مانده ایم و به آرامش مسموم مسکّن ها و مَسکن ها پناه جسته ایم .
مهر سیاه سکوت شده ایم روی لب های مردمی که پای هر معصومیتی را به عمق این فاجعه باز کرده اند ،مردمی که تکه تکه های روحشان را در پیراهن های عزا به دار آویخته اند .
مردمی که نماز می گذارند به قبله ی محمد، ولی طمع به چشم های خیس فرزندنش دارندو با زبان وحشی بمب ها به ضریح ت سلام می دهند.
ببین؟جنایتی بزرگتر از معتمد عباسی دهان باز کرده  است برای  چکاندن قطره قطره ی این زهر در گلوی سامرا                                                                                                                                   
 سامرا این هراس همیشگی از تکه تکه های تن فرزندانش در پیاده رو ها، سامرا این غم گم شده در نگاه زائران...                                                                                                 
که سایه ی نگاهت افتاده بر دیوار هایش، بر کوچه هایی که داغدار رهگذران صبوری ست که آمدن فرزندت را در جمعه های سرخ عراق  انتظار می کشیدند
باید انگار خورشید دیگری طلوع کند ازین آسمان ، بتابد بر اجساد  خوار شمرده شدگان ، بلکه این "غم های غرق کننده *را از دل هایمان بزداید "!   که کوه ها بجنبند و اونجنبد                                                                           
دندان به خشم بر هم بفشاردو جمجمه اش را به خدا سپرده و پایش را میخکوب زمین کند                           
نگاهش دوخته به اقصای سپاه خصم و  هیچ خطری از نگاه شمشیرش نگریزد                                         
که پیروزی واپسین در دستان خداست.**

 
* وَ بِكُمْ أَخْرَجَنَا اللَّهُ مِنَ الذُّلِّ وَ فَرَّجَ عَنَّا غَمَرَاتِ الْكُرُوبِ...                            
و خدا ما را به وسيله شما از خوارى‏ درآورد،و غمهاى غرق كننده را از ما زدود...
فرازی از زيارت"جامعه كبيره"
 
 ** علی (ع) در جنگ جمل پرچم را به فرزندش محمد حنفیه می سپارد و دستور می دهد که :تزول الجبال و لاتزل،عض علی ناجذک، اعر الله جمجمتک،تد فی الارش قدمک،ارم ببصرک اقصی القوم و غض بصرک و اعلم ان النصر من عندالله سبحانه .

نهج البلاغه: کلام 11"ن"                                                                                                                               
به نقل از کتاب ابوذر دکتر علی شریعتی