زن بود

ولی مردانه دل داد

مردانه دل باخت  

در توحش ثانیه های پر حسرتِ سالیانِ زنده به گوری . . .

و نیست شد ؛

لابه لای رج های نخ نمای گلیم زیر پا

وقتی عوض میشد،

که اوست یا گلیم ؛

که اینگونه  به باد ضربه های چماق گرفته میشد

از دستان اویی که روزی  " عشـــق "  خوانده میشد


                                                    " نفس "  ....

اما ، در اتاق نمور و مِه گرفته ی دود سیگار و تریاک ؛

دیگر نفسی باقی نیست ....

                                دیگر از اعجاز عشق ؛ خبری نیست ....




شکیلا ، دانش آموزی بود بسیار آراسته ، زیبا و فوق العاده منضبط ...
درس خوان و متین و با وقار...
محال بود اشتباهی از او سربزند
مورد علاقه ی همه دبیران و حتی من...
خیلی دوستش داشتم
اما همیشه غمی در چشمانش موج می زد
ساکت و آرام ...
والبته غیر قابل نفوذ ...
مادرش نیز زن با حجب وحیا و باوقاری بود
و همیشه پیگیر اوضاع شکیلا
همیشه فکر می کردیم خانواده ای متمول هستند و هیچ مشکلی دردنیا ندارند
تا اینکه در روزهای پایانی سال دو روزی شکیلا غیبت کرد
شکیلا و غیبت؟!!!..... محال بود
با تماس تلفنی مادرش به مدرسه آمد
و...
آن وقت بود که به اصرار من حرف زد
حرفهایی که مرا بر زمین میخکوب کرد
باور کردنی نبود !...
آن زن نجیب و با حجاب و همیشه آراسته  و دو دختر همیشه موفقش ، اسیر چنگال دیوی بودند به نام پدر
معتاد و بیکار و
از همه بدتر اهل کتک کاری...
و شکیلا به خاطر کبودی صورتش  واینکه دیگران متوجه درد آن ها نشنوند ، به مدرسه نیامده بود
بردباری آمیخته با غصه های این زن ، این همه تعهد و تربیت خوب بچه ها  ، صورت شرمگین از اعترافش
باعث شد این دلنوشته جاری شود


  شرمنده از زیاده گویی 
      اردیبهشت 90
           زهره