درست رأس ساعت باد

و غروب

نرم و

سنگین

از نامت می چکید

*

خیابان تاریک بود

چشمهایت از نگاهم فرو می ریخت

و روی شانه های درختان

 ماه را

به خاک می بردند

دستهایت را با خود نیاورده بودی

و من به خانه هایی می رسیدم

که سقف نداشت

آسمان نداشت

و زنانی مواج

باغچه های سترون را

گرد گیری می کردند

تو بالا می رفتی

چند کبوتر سرخ

روی تنت خوابیده بودند

و رد خشکیده ی آوازی شگفت

از گلوهایشان جاری بود

زمین صدایت می کرد

لبهایش فریاد روشنت را می بلعید

و تو

بالا می رفتی

*

بوی سکوت

بوی تلخ سکوت

بغض بسته ی پنجره ها را می کوبید

*

درختان مانده بودند

و نام رهای تو

که از تارک سرد خیابان

افق را می وزید

و من

که شاخه ی آفتاب را

در امتداد تو باید

می بردم