گم شده خورشید خرد، عقل اسیر ظلمت است
بند به  اعمال  ریا ، دل   حرم  معصیت   ست
مضحکه شد مهر و وفا حیله و دشمنی ولی
نشسته در روان ما حامل بار  نکبت است
 پر شده باطن ز گناه بوی تعفن  سر و پا
خدعه و نیرنگ زنی عامل عجب و نفرت است
عشق زمینی  بدهد  چهره  نیرنگ  به ما
عشق خدایی اثرش معرفت و درایت  است
راه صواب مشوش و راه گناه  مزین است
چون به ادب خو کنی بی ادبی فضیلت است
گر به وفاق رو کنی سخره ابلیس و د د ی
تفرقه چون بیفکنی شهره شدن مزیت است
تا  دل  ما به  جای حق  گشته  رفیق معصیت
گذشته آب از سرش غرق  حریم  ذلت  است
رنج  و عذاب می کشد آنکه مدارا صفت است
چونکه میان  مردگان زندگی اش مصیبت است
رابطه های نیک و بد در کنف همت ماست
همت اگر صالح شد ماحصلش شرافت است
20/10/90