شعر كوچولو
مانند مردان از كسي پروا نمي‌كرد
از تشنگي لَه مي‌زد و لب وا نمي‌كرد
 
مي‌خواست تا حيثيّتِ باران نريزد
ديگر براي آب، دست و پا نمي‌زد
 
هر جا كه چشمش رفت دنبالِ عمويش
تصوير صحرا آب مي‌شد روبه‌رويش
 
مي‌شد بفهمي سخت دلخُور بود از آب
اصلاً نمي‌داني، دلش پُر بود از آب
 
مي‌خواست از گهواره برخيزد، نمي‌شد
«خود را به هر راه و دري مي‌زد» نمي‌شد
 
مي‌خواست برخيزد زِره بر تن بپوشد
چون چشمه‌اي از سينه‌يِ صحرا بجوشد
 
حيدر ببين، حيدر ببين، شش ماهه شيري
زهراي پيغمبر ببين، شش ماهه شيري
 
حرفي نمي‌زد با كسي بعد از عمويش
انگار مي‌خشكيد دنيا در گلويش
 
زُل زد به چشمان پدر، با چشم آبي
ني ناله مي‌زد در هوايِ بي‌ربابي
 
تنها اميدش داد و بيداد است و شور است
ماهيِ معصومي كه از دريا به دور است
 
پَرپَر زد و پَرپَر شد و پروا نمي‌كرد
حتّي به روي گريه هم لب وا نمي‌كرد
 
«... شوري به پا مي‌شد به صحرا؛‌هاي و هَي بود
تا ساعتي ديگر سرِ طفلي به ني بود»^[1]