دیشب جوان ِ خاطرم، مستانه  حد زدی
بر صورت ِعروس ِدل تصویر، بد زدی
دریای پُر تلاطم ِ حسم ، می نشست
وقتی که جزر آرزوها را به مد زدی
تا انتهای بیشه ی  اندیشه رفتم و  
دیدم که برخیال من انگار سد زدی
گم گشت  کودک ِ دلم در شهرِ ادعا
ای ده نشین ساده ام ، لاف بلد زدی؟
تندیس ِ نرمی ِ دلم ، ای مدعی چرا
با پرنیان حس من ، نقش نمد زدی ؟
من گوشِمال پنجه ی عشقم چه زخمه یی
برتارِ عشق و بر دل اهل خِرد زدی
طی می شود جوانیم  با زندگانیم
بختم ، جوانیم ، دلم را هم لگد زدی