بسم الله
10 رباعي

1
نفرين به دلم که باز خسته‌ست دلم
کِشتي شده و به گِل نشسته‌ست دلم
آيينه خودش، سنگ خودش؛ پس نه عجب
از اينکه دو صدبار شکسته‌ست دلم...
2
غم از همه گونه‌اي فراهم دارم
-«لبخند به لب داري؟»
-«دارم!دارم!
من حال و هوايم اي شهادت خوب است
در زندگي‌ام فقط تو را کم دارم...»
3
از چشم شما فشنگ‌ها مي‌ترسند
از شيعه تمام جنگ‌ها مي‌ترسند
در منزلت شما همين قدر که تا
پر باز کنيد سنگ‌ها مي‌ترسند...
4
ما، مرد؟ نه! نامرد؟ نه! ما بي‌درديم
بايد همه راهِ رفته را برگرديم
تو هادي صد ايل شدي و رفتي
ما کوچه‌ي بن‌بست به نامت کرديم...
5
از عشق نترسيدي و راه افتادي
با دست برادران به چاه افتادي
يک عکس گرفته ام، ببين يوسف جان
در چاه چقدر مثل ماه افتادي...
6
يک لحظه فرود آمد و يک سر زد و رفت
در محکمه آتش به برادر زد و رفت
خرما و کمي نان و کمي عشق... و بعد
ديوار صدا زد «چه کسي در زد و رفت؟...»
7
در روز به چاه و نخل‌ها سر زد و رفت
در جنگ به فرياد "اناحيدر" زد و رفت
در شب -دلِ شب- براي ما بي‌خبران
خود را چقدر اين و آن در زد و رفت...
8
از اول عمرتان علي يار شماست
هم يار شماست، هم که غمخوار شماست
الآن هم از اينکه جايتان خوابيده‌ست
پيداست هميشه خواب و بيدار شماست...
9
حباب يک
بر هر که پناه آورم مي ميرم
مي‌گريم و با چشم ترم مي‌ميرم
اي دوست! مرا ناز کن، اما از دور
دستي بکشاني به سرم، مي‌ميرم...
10
حباب دو
حاشا که تو در نياز من ناز کني
هيچم؛ تو مبادا که برانداز کني
در چشم خلايق آبرو خواهم داشت
الّا که تو مشت بسته را باز کني...