خطبه خوان پنجم
 
در خون نشاند اشکِ یتیمانش     خورشیدِ سرنهاده به زانو را
خیمه به خیمه،داغ،  سرایت کرد    آتش زدند معجر و گیسو را
 
بر خاک،اشکِ شعله وری افتاد   مَشکی کنارِ بال و پری افتاد
نیزه قیام کرد و سَری افتاد    برهم زدند طاقِ دو ابرو را
 
ویران شده ست کوفه که برپا کرد      آیینِ خیزران زدنِ لب را
آباد شد خرابه که بر سَر زد      تکرار  تازیانه و بازو را
 
میخواست "طرحِ تازه دراندازد"...     با ذوالفقارِ حیدری اش،زینب
با دومین خطابه، بخواباند    گرد و غبارهای هیاهو را
 
پیدا در او،جمال خداوندش    جاری شد اشک از تبِ لبخندش
وقتی برای شکرِ مصیبت ها    بالا گرفت دستِ دعاگو را
 
 
او خطبه خواند و آینه شاعر شد      تا  نوبتِ محمدِ باقر شد
نِی نامه اش شکفت و طراوت داد     راه حسین  و قافله ی او را
 
گرچه که عالم العلما باشی     ایّوبِ ورطه های بلا باشی
سخت است که بمانی و در چشمت       پرپر کنند هرچه پرستو را
 
ای مردِ پنج ساله بگو از عشق  ایپنجمین سلاله بگو از عشق
تفسیرِ کربلاست به لب هایت    ای خطبه خوانِ پنجمِ عاشورا