نشست

سنگ چخماق ها را

به چشم هایش کشید

تا از بد روزگار بگوید؛

وحشت ِزیبایی زنی

که بر پای چپش

می لنگید

و می ترسید

از غرق شدن

در برف...

چون مادیانی

مرور کرد

لاشه ی کره ای سیاه را

که سال ها

در رَحم مُرده بود...

و در انتها

جز سایه ی زنی

که میان چشم هایش

سپید شد

هیچ نشانی

از آن مرد

در بوران به جا نماند.