ميلاد آفتاب

 
مهـرت به هر دلي كه درخشيد جان گرفت
 
جـان با اشاره ي لـب ِ لعلـت  تـوان  گرفت


 
عشق ِ تو چون حریر دلارای  ِ طيف ِ نـور
 
در گوشه  گو شه ي دلِ مـا  آشيان گرفت


 
لـب  تشنگـانِ ساغـر ِ انديشه  را   نـويـد
 
درياي رحمت ِ تــو كـران تا كـران  گرفث



 
از آفـتـابِ عشق  ِ  تـو  ، آيينــه ي حـيـات
 
جايي  چنين  بلند  ، به  بام ِ جهـان  گرفت


 
افـروخـتـي چــراغ  ِ نـبــوت چـه تـابـنـاک
 
نـور ِ هـدايت ِ تـو ،  زمـيـن و زمان  گرفت


 
هـر ذره  در نماز ِ تـو  پيوست  بـا   خـدا
 
گلدسته هاي ِ عشق تو رنگ ِ اذان  گـرفت


  
آن دل كـه از سلام خـدا گشت بـهـره مـنـد
  
جـان ِ  معطـرش نـفسي  جـاودان  گـرفـت


 
بـشكـوه بـاد  طـلعــت ِ مـيــلاد  ِ  آفـتـــاب
 
وان جلوه ها كـه دامـن قـرآن  ازآن گرفت


 
مـا را  دوازده  خـم ِ مـی   داد  و  یـاد  داد
  
مستی چگونه زین همه می می توان گرفت
 
نجـوا به لطـف ِ مكتب ِ  پـويـاي  ِ جعفـري
 
از آفتـاب ِ معــرفت ، ايـن ارمغـان  گرفت
 
                 محمد روحانی ( نجوا کاشانی )