شاد باش اي مسيح حوایی

بودنت رنگ آسمان آبي ست

با تو انجيل تب غزل خوانست

بي تو ايمانم از بهشت؛
تهيست

كافر از اجتهاد مرگ درخت

اين صليب از خدا گريزانست

ترس و شرمي ندارد از دوزخ

سرخ خونابه هاي عصيانست

شانه هايم شكسته زير تبر

تيغ خشم خداي بحرانها

پادشاهي اسير شهوت و خشم

دير بخشیده جرم و عصیانها

گردباش اي هواي طوفاني

عشق را يك نگاه ابري بس

گريه ات پيش چشم غم زيباست

شعر را تكيه گاه ابري بس

 

غم بگو از دلم فرو ريزدزخم چنگيز عشق، شيرين است

من كجا مي گريزم از دوزخ؛

تا خدای ابهتش اينست

این خدا را به کوهکن بسپار

 تا بتی از دلش برون آرد

ما خدایی عزیز تر داریم

آنکه یک مور را نیازارد

عرش او بر بهشت و دوزخ نیست

خانه اش توی قلب مومن هاست

شرم دارد؛ از اشک و آه یتیم

هر کجا رو کنی خدا آنجاست

اين خدا زاده ي توهم نيست

كي خدا تن به خاك بسپارد؟

آن خدايت اسير كعبه شده

كي خدا مرقد و كله دارد؟

.