لباسي سپيد
بر تن عريان
و ناموزون شعرم
پوشانده ام
كه در انبوه گل آرايه ها
واژه ها
نفس نفس مي زنند
وچروكيده اند
اتوي صداقت بياور
تا خطوط ساده اي
بر آن بكارم
 زيرا  بايد
 در عروسي يك  زميني
شعر خواني كنم


==========

كاش
همه ي چتر هاي جهان
گل داشت
باران
با چه دلگرمي ببارد
وقتي نيمي از چتر ها
لباس عزا
به تن مي كنند