دسته بندی اشعار

آخرین اشعار

آخرین نقدها

گراییده

می رود لایِ استخوان ام عشق، درد دارد نگاهِ غمگین ات

زجر باید کشید و راضی بود، از شیاطین: دو چشم بی دین ات

روزگارِ شُکوه من طی شد، جنگلم؛ از جرقه می ترسم

تخت جمشیدِ خسته ای هستم، که گراییده ام به آیین ات

رویِ نعش ام هزار اسکندر، در خلیج ام هزار چشم آبی

در مسیر ام هزار گیسو بور، حاظران در غروبِ تدفین ات

من خودم را، تو را و خیلی را، با وطن اشتباه می گیرم

خواب دیدم رگی که غیرت داشت. کاش کاشان نبود… یا فین ات…

ارث مادر بزرگ؛ قلیان بود. [ شعر نوستالژیک می گویم ]

وارثِ عکسِ ناصرالدین شاه! استکان ها برای کابین ات

این شیاطین؛ دو چشم بی دینی، که به هم ریخت فرم شعرم را -

می شود رشوه داد و راضی کرد؟ این دعا می رسد به آمین ات؟

می رود لای استخوان ام شعر. با وطن اشتباه می گیرم.

شعر نوستالژیک می گویم. که گراییده ام به آیین ات…

---

---

   تاریخ ارسال  :   1390/3/20 در ساعت : 19:9:18   |  تعداد مشاهده این شعر :  1292

---

---