دیدم شبی  بخواب یک نگار پرخمار شیرین

                                                                     خالق چو نقش دگر نکرده بآسمان و زمیـــن

                                    زلف سیه اش ، سایه کرده بماه آن مه جبین

                                                                      اختر بختم بکنج پسته اش گشته بود همنشین

                                    تیر مژگانش به کمان ابرو ، آماده این چنین

                                                                       که بخون کشد گستا خش چو بسملی بزمین

                                    من بخیال بوسه ای زرخسار ولب پری روی

                                                                      صدای زنجیرم بهوش آورد، آن یار دلجوی

                                    زبان خموش بود وسکوت ، نگاه ها گفته راز

                                                               عرض نیاز کردم ز دلی بیقرار و پرسوزو گداز

                                    خندید به ساده گی من و کشتگان وصالـــــش

                                                             که کشته بسی چو من ، ز تیر نگه و اختر حمالش

                                   مفکر تپید چو بسملی بخون تپیده بر زمیـــن

                                                                هر چیزیکه گفت در آن سکوت ، آمدم یقیـــــــن