تنهایی ام شیرین تر از قند است

زیرا به یادت سخت پابند است

در چشم هایم باغ چشمانت

زیباتر از چمران و دربند است

وقتی به لبخندت می اندیشم

لب های من لبریز لبقند است

در قلب تو هرقدر می گردم

سرسختی کوه دماوند است

بر گونه هایت گاه خندیدن

سرخی گل های سمرقند است

گاهی در اعماق نگاه تو

بی مهری سردی اسفند است

گاهی به روی شانه های تو

گرمی دستان خداوند است

وقتی که دورم از تو باور کن

در چشم هایم رود اروند است

بی تابی ام در دوری ات مثل

مادر که در دوری فرزند است

با این همه شاید ندانی که

قلبم به قلبت آرزومند است

در کوچه باغی های چمرانم

گفتی پلاک خانه ات چند است ؟