تا کوچه باغ شعرهای من، این قدر سرو بی ثمر دارد

دست و زبان و چشم های تو، رنگ تبر، بوی تبر دارد

هی کوه می کاری سر راهم تا گم کنم خواب و خیالت را

بیهوده تلخی می کنی، این شهر از من مگر فرهادتر دارد؟

بالا بلند چشم بادامی، لب بر لبم قدری خرابم کن

بگذار مستی های پیش از تو، دست از سر لب هام بردارد

بگذار بر دوش تو بگذارم، یک بغض از این بی قراری را

شب گریه های سینه سوز من راه درازی تا سحر دارد

من، سال های سال دوز از تو، تو، سال های سال دور از من

این قصه، چندین داغ خون آلود از مهر، از ماه، از سفر دارد

نه مقصدی، نه بام و آوازی، این آسمان هم بی تو بی راهه ست

پرواز را از یاد خواهد برد، این مرغ تنها بال و پر دارد