گاهی تاسف می خوری از صبح تا شام
گویی شرنگی میچکد در کام ایام
گاهی چنان گیجی که سر از پا ندانی
بردند پنداری تو را در شهر اوهام
مشتی افاضات غریب بی مبالات
یک مشتشان پخته است مشت دیگری خام
ناگاه میابی خودت را غرق اندوه
خود را تسلی می دهی آرام، آرام
این نیز مانند تلاطم های دیگر
تلخیش می ماند در این ایام بر کام
با عاقلان تکرار کن این جمله ای نفس
چیزی نمی ماند ز ما؛ یا ننگ یا نام !
خوشتر که مقصودت بود مستور ابیات
بگذار تا باشد میان هاله، ابهام