ای تبِ زمزمه در صحبت گُل‌ها پنهان!
روی تا کی کنی از تشنگیِ ما پنهان؟
 
بعد از آن آیه که در آینه نقّاشی شد
باوری کرده درون دل ما جا پنهان
 
هر شب اندازه‌ی خوابی به تو می‌اندیشم
تا كه آشفته کنی خلوت ما را پنهان
 
پای در خانه‌ی ما می‌نهی اما آرام
دست بر شانه‌ی ما می‌کشی اما پنهان
 
صبح گاهی که به سرسبزی اقیانوس است
می‌رسی از پسِ اين جاده‌ی پیدا پنهان
 
می‌زنی پنجه به سرحلقه‌ی گیسوی نسیم
می‌کنی از گذر باغ تماشا پنهان
 
راز بی‌رنگی و آبی شدن باران است
قصّه‌ای را که خدا گفته به دریا پنهان