همه خواب بودند 
خش خش قدم های من نیز راه به جایی نبرد 
همه خواب بودند 
که برگ ها افتادند 
باید برگردم 
این جنگل پر از سرباز هایی ست  
که مه 
وجودشان را گرفته 
پر از خبر 
دار هایی 
که دیده نمیشوند 
باید از این آرامش ترسناک  
پناه ببرم  
به تنها آغوش مرده ای که برایم گرم مانده 
به بخاری 
به فنجانی قهوه 
به مردی که از گوشه ی تابلو  با من خیره شده 
به آن طرف پنجره 
به نردبان  افتاده از دیوار 
به اتصال غمگین زمین 
به 
زمین 
به آتش مطرود در حلبی 
به قسم هایی که در کوچه یخ زده اند 
پرده  را میکشم 
میگذارم  
قوها 
به مهاجرتشان 
روی پرده ی آبی 
اتاق ادامه 
دهند