در هم تنیده ایم چو گلهای نسترن
گاهی  تو سرخ می شوی و گاه نیز  من

درهم تنیده ایم چنان شاخه های تاک 
سرمست طعم نوبر انگور در دهن

عشق است می کشد به تغزل لب  مرا
عشق است اینکه می کشدم سوی خویشتن

ما مثل ماهیان اسیریم در دو تنگ
یک روح عاشقیم که آواره در دو تن

دیوانگان شهرغم انگیز عاقلان
بیهوده نیست اینکه غریبیم در وطن

یوسف ! مرا به سمت زلیخا شدن مبر
ترسم که باز پاره کنم بر تو پیرهن