ای دل! ای دل! وا کن از پا، بند را

بشنو از درویشِ جان این پند را

غیرِ ساقی از کسی جامی مگیر

مگسل از چشمان او پیوند را

گاه­گاهی با نمازِ بوسه­ای

بر لبش بنشان گلِ لبخند را

تیشه­ی فرهاد را بر فرق کوب

پیشه کُن آن عشقِ بی­ترفند را

نحل شو چندی، مگس­واری مکن

تا عسل یابی، رها کن قند را

از حریمِ قدسیان هم برتری

دل مده افسونِ چون و چند را

نزد او حاجت ببر، او می­دهد ـ

حاجتِ دل­های حاجت­مند را