تا صبح

       پشت پنجره

                      بیدار

                            بی رمق

 مثل   نگاهِ   مرده ی   بیمار،   بی رمق

 هی کوک  می کنم  تپش  سینه  را 
                                         ولی

احساس می کنم شده  گیتار  بی رمق

با هر سکوتِ زلزله ات می توان شکست 

 تا سقف، کهنه باشد و دیوار، بی رمق

تصویر  خنده های  دروغین  تو شکفت

در  انعکاس  آینه ای   تار ،   بی رمق

در کوچه راه می روم و بغض می کنم

یک گوشه می نشینم و                       
                       هر بار بی رمق -

- تا خلسه می روم که تو را شاعری کنم

وقتی خمارم از پُکِ سیگار    .  .  .