سلام برشاعر محترم جناب طراوت پور
اینکه شاعری در شروع شعر ادعا کند که از خورشید عالم سوز دلسردم ، به همین سادگی و به همین وضوح و بدون استفاده از کارکرد های محوری قدرتمند زبان نمی دانم چقدر می تواند منطق داشته باشد و یا چقدر مخاطب را تحت تاثیر قرار می دهد
به نظر می رسد مصراع دوم این شعر اندکی از بی ریشه گی مصراع اول فاصله گرفته است رنگین کمان و زردی منطق این مصراع را فراهم اورده اند ضمن این که کارکرد زبان نیز قدرتمند است
بیت دوم نیز بیت قابل دفاعی است و اما بیت های بعدی ابیاتی خوبی نیستند به این دلایل :
1-سوال در ادبیات در جهت گسترده شدن مفهوم ، تاکید بر خبر و یا انکار و یا ... کاربرد دارد طرح سوالاتی از این قبیل که من نمی فهمم چرا با اشک هم خونم به چه معنایی جز طرح سوال و جواب واضح آن دلالت دارد
2- بیت پایانی شعر از فاجعه آمیز ترین ابیاتی است که می تواند در مقطع یک غزل قرار گیرد شاعر خود را به دار غزل آویخته است و در مصراع دوم بدون دلیل و حسن تعلیل شاعرانه می گوید کاش این کار را نمی کردم شاعر محترم باید استحضار داشته باشند که این بیت بر هیچ پاگرد قوی در کلام استوار نیست و هیچ وجهی از احساس و حس به مخاطب منتقل نمی کند
بیت سوم نیز متاسفانه بر یک اسلوب شاعرانه قدرتمند استوار نشده است صرف ادعای اینکه با وجود یک تبرزین زخم شاعر به دنبال معشوق خود می گرد د شعر شکل نمی گیرد شاعر با ید بیش از بیش به قدرت اقناع شعر خود اندیشه کند
تو یی که در شعر مطرح می شود ممکن است برای خود شاعر شناسا و هیجان انکیزباشد درست مثل یادگاری از یک دوست که فقط برای دوستش هیجان انگیز و احساس بر انگیز است
و اما اگربخواهد این یادگاری تعمیم عاطفی داشته باشد صرفا دیگر به صورت خام نمی تواند تولید حس و یا احساس بنماید
ممکن است شاعر بر اسا س تجربیات شخصی خود بتواند ابیات مورد قضاوت را تبیین شعری و نه معنایی که معنای آن روشن است ،کند که باید گفت حتما برای عمومیت یافتن نیاز به تمهیداتی دارند
و اما حقیر نیز با بعضی از کاربران محترم در خصوص کلمه دوش و ناسازی ان در فرم این شعر موافقم
و اما به شاعر محترم توصیه می کنم وقتی با وزن تکرار فاعلاتن (بحر رمل )شعر می فرمایند مصراع ها را یا با یک رکن کامل به پایان برسانید و یا با رکن محذوف فاعلن اگر چنین شود به لحاظ موسیقی بد نخواهید دید
البته وزن فاعلاتن فاعلاتن فع "یک نفر امروز می میرد "به لحاظ کوتاهی مصراع با اینکه با یک هجای بلند بعد از رکن کامل به پایان رسیده است موسیقی اش مناسب است البته این فقط یک سلیقه است که شما می توانید با ان موافق نباشید خداوند به شما شاعر عزیز عمری با عزت و سلامتی عطا فرماید

سلام
بحث استاد بزرگ جناب جندقی را در خصوص موسیقی بیرونی شعر می پذیرم چون در اصل ،مطروحه حقیر اساسش بر سلیقه استوار بود و نمی تواند به عنون یک اصل قابل اعتنا در خصوص شعر مطرح شود
و اما بحث بنده در مورد این شعر فقط ضعف محور هم نشینی و یا ضعف انسجام محور عمودی نیست
عمده ترین بحث من در این شعر ضعف منطق شعری و همچنین قدرت اقناع در این شعر است البته جناب جندقی با استفاده از وسعت اطلاعات که دارند و همچنین قدرت بازسازی شعر با تکیه به فرا متن توضیحاتی در مورد شعر فرموده اند که که به شدت برای مخاطب قابل استفاده است اما نجات بخش شعر و شاعر نیست
به عنون مثال از کشمکش درونی شاعر سخن فرمود ه اند که حقیر در درون شعر چیزی از جزییات این درگیری در شعر نمی بینم البته ادعاهای شاعر دیده می شود اما اینها هیچ کدام به زبان شعر و تصویر در نیامده است
بگذارید کمی مصداقی تر حرف بزنم
چرا از دیدگاه حقیر مصراع دوم این شعر نسبت به مصراع اول در نوع خودش قابل قبول تر است
در مصراع اول صرفا شاعر مدعی است که از خورشید عالم سوز دل سرد است این ادعا فقط یک تصویر شخصی است که به مخاطب هیچ ربطی پیدا نمی کند مخاطب نمی تواند در فضای این مصراع جواب سوالات خود را بر اسا س کد های شعر در یابد
اما در مصزاع دوم در تو ای رنگین کمان فصل ها زردم مخاطب می تواند توجیه زردی را از درون زندگی اجتماعی شاعر کسب کند و بعد او را بر زنگین کمان فصل ها بنشاند حساب کتاب دو ضرب در شعر بر قرار است
و اما چرا بیت دوم نسبت به ابیات دیگر بیت خوبی است
شاعر سبدی از تشویش با خود می اورد که منطق و قدرت اقناع این تصویر نهایی را تمهیدات زبانی مثل باغبان زادم و یا پاییز فراهم اورده است
و اما در بیت سوم شاعر مدعی است که با وجود یک تبرزین زخم باز هم دنبال "تو " می گردد این جاست که مخاطب به دنبال این است که نیاز به "تو" و یا شکوهمندی تو و توجیه اینکه چرا شاعر با یک تبر زین زخم بدنبالش است را ببیند که متاسفانه دیده نمی شود و حرف اخر شاعر در این بیت فقط در حد یک ادعا ی بدون پاگرد و منطق عقیم می ماند
بیت چهارم این شعر نیز اشکالی از نوع طرح سوال در شعر و تفاوت آن با غیر شعر دیده می شود که در مطلب قبلی نیز به ان اشاره کردم
و اما در بیت پایانی نیز همان مشکل قبلی مشهود است مصراع اول شاعر خود را بر دار غزل آویخته است منطق این مصراع با توجه به محور عمودی شعر فراهم شده است مخاطب می تواند پشت سر دار تصاویری که منتج به شکل گرفتن دار شده است را ببیند
اما مصراع دوم پشیمانی شاعر اساس و بنیاد ی ندارد البته می توان برای کمک به شعر توجیهات و تفسیر هایی در خارج از شعر تولید کرد که در درون شعر برای انها نمی توان قرینه ای یافت
ضمنا تمام آنچه را که جناب استاد جندقی به عنوان نقظه قوت شعر فرموده اند درست و مورد موافقت حقیر نیز هست

سبد ها را پر از انگور می کردیم برای دختر باران میاوردیم تداعی این بیت از حمید هنرجو پس از خوانش غزل درویش و به خصوص این بیت :
باغبان زادم كه از باغ پدر، پايیز
صد سبد تشویش را با خویش آوردم
نقطه اشتراک این دوبیت که مهمترین عامل این تداعی است صمیمیت زبانی است صمیمیتی که از امتیازات خوب این غزل محسوب می شود بحث ضرباهنگ در این غزل در نقد جناب استاد ایزدی تا حدی کند و منفعل گزارش شده است و این بیشتر به نوع نگاه ایشان در غزل سنتی به خصوص با درونمایه عرفان بر می گردد انچه از این نوع غزل سنتی انتظار می رود موسیقی شور انگیز است این انتظار البته نا مطلوب و غیر طبیعی نیست حتی بر اسلوب تعادل میان شکل و محتوا استوار است اما نکته جالب این است که در این غزل نیز موسیقی بیرونی با محتوا کاملا هماهنگ است شخصیت حاضر در این غزل ) درویش ( به نرمی گوشه هایی از زندگی را در برآیند ارزوهای دور از دست در ذهنیتی در گیر میان اجتماعی زیستن یا تلاش انفرادی در زندگی به نمایش می گذارد در واقع انچه از محتوای این اثر برداشت می شود کشمکش درونی راوی است که در نهایت به تصمیم همراه با حسرت او در ترک این کشمکش می انجامد
دوش بر دار غزل آویختم خود را
کاش هرگز این‌چنین کاری نمی‌کردم
به دار اویختن در پایانبندی کنایه از پایان درگیری ذهنی شاعر در گذشتن از ارزوها ست با این رویکرد در تاویل محتوای متن اکنون مخاطب به چالش جدیدی دچار می شود که شخصیت موجود در این متن به کدامیک از صحنه های زیستن ورود کرده است و این پرسشی اساسی است
انتقاد جناب استاد ایزدی بر ضعف محور هم نشینی کلمات شایسته و قابل تامل است وجود کلمات اضافی مانند // صد // در ترکیب // صد سبد // می تواند این انتقاد را پر رنگ تر از معمول نیز نشان دهد اگر یک بار دیگر به بیت قابل مقایسه
سبدها را پر از انگور می کردیم برای دختر باران می اوردیم // باز گردیم ضعف محور افقی در مطلع و بیشتر ابیات غزل اشکار است به طور مثال در بیت شاهد مثال در مقایسه وجه شبه بی نظیر میان دانه های انگور و دانه های باران وجود دارد که در غزل درویش نمونه های اینچنینی اندک است و یک نمونه کمرنگ در ترکیب ) رنگین کمان فصل ها//خود را نشان می دهد که بیشتر موجب تقویت خط عمودی شعر است تا تقویت محور افقی ... ناگفته نگذارم که این غزل دارای وحدت مضمون است و از انسجام مناسب در پرداخت خط عمودی بر خوردار می باشد

ممنونم از عزیزان بخش نقد سایت و استاد گنابادی و استاد جندقی گرامی که با صرف وقت با ارزششان بخش نقد را به جایگاه واقعی خودش می رسانند/در نقد این شعر نیز چون همیشه از اندوخته های ارزشمندشان بهره مند شدم و آموختم

با سلام استاد طراوت پور گرامی
بسیار عالی

با سلام خدمت شما
غزل زیباییست اما در بیت آخر مصرع اول به نظر شما اینگونه باشد چطور است؟

"خسته بر دار غزل آویختم خود را
کاش هرگز این چنین کاری نمیکردم"
جسارتم را ببخشید.

موفق و شاعر باشید!

احسنت
زیبا و دارای احساس خوبی بود
منحصر بفرد
موفق باشید

کار زیبایی بود ولی من اگر به جای شما بودم می گفتم : صد سبد تشویش را با خویش آوردم

بسیار عالی جناب طراوت پور

سلام بر جناب طراوت پور

غزل خوب و روانی سروده اید

اما اگر در این بیت:

دوش بر دار غزل آویختم خود را
کاش هرگز این‌چنین کاری نمی‌کردم


به جای "دوش " بنویسید " باز " بهتر است

زنده باشید