سجاده باز مانده و من باز بی خبر

از های و هوی این همه اعجاز بی خبر



نفرینی کدام گناهم که سالهاست

می خوانی ام مدام، و من باز بی خبر



یک عمر از تو خواندم و چیزی سرم نشد

عمری نشسته بودم از این راز بی خبر



تنها تویی که ناز مرا می کشی و حیف

از بخت این الهه ی از ناز بی خبر



با بالهای هدیه ات اینجا نشسته ام

از لذت رسیدن و پرواز بی خبر



دنیا شنید قصه ی بی برگی مرا

من دلخوشم که خواجه ی شیراز بی خبر