بعد از بازگشت آقای دکتر قزوه به ایران، مرکز تحقیقات زبان فارسی در خانه ی فرهنگ ایران در دهلی نو، رسماً تعطیل شده است. حیف از آن همه زحمت که آقای قزوه برای دوباره فروزان کردن چراغ زبان فارسی در هند کشیدند. این غزل را قبل از مراجعت ایشان به ایران سروده بودم. هر کجا هست خدایا به سلامت دارش


 آمدی که از دل‌ها بارِ غصّه برداری
 
 چشمِ هند روشن شد، ای چراغِ بیداری!
 
 شعرهای زیبایت، نورِ چشمِ امّید است
 
 چشمِ ما به سویِ توست، رویِ چشم جا داری
 
 از زلالیِ شعرت، آب گشته آیینه
 
 آه، رفته از سینه، ننگِ خواری و زاری
 
 زنده شد مگر «اقبال» در قیامتِ شعرت؟
 
 زنگِ وقتِ بیداری! رنگِ بخت و هشیاری!
 
 این سپهر، صدها سال، رسمِ بی‌وفایی داشت
 
 پیشِ تو سپر انداخت، تا  کند وفاداری
 
 ای نواده‌ی «بیدل»! این زبانِ شیرین را
 
 پاس داشتی در هند، با نوید و دلداری
 
 هند، بر وجودِ تو، افتخار خواهد کرد
 
 تا ابد فروزان باش، ای چراغِ بیداری!