گل خنده
غم از دل شاعران شود دور
گر بزم نشاطشان شود جور
افسوس كه درد خانه زادي
بر دل بنشانده زخم ناسور
افكار جهان به سير افلاك
ما بسته به دام وعده ي حور
برخيز كه حور و جنّتش را
بخشيم به يك دو دست پاسور
ني بزم صفا مگر به كنجي
لرزان و يواشكي وقمصور
در بزم جهان هنر فروشان
شنگول و سبيل چرب و كيفور
يك  شاعر  دلشكسته ي   پير  
بي پول و غمين نشسته رنجور
هر  تار  دلش  به ضربۀ  فقر
بگسسته  و باز مي زند  شور
امّا  حسني  ز  پول  يا  مفت
جويد  قليان  و بنگ و وافور
رانتي و نزول خوار و دلال
پيوسته   بساطشان بود جور
خندد  قلمي  اگر   ز  دردي
فرقش شكند به پتك پر زور
امّا   همه  دشمنان    خنده
درخلوت خود خوشند و مسرور
سيلي زند آنچنان  گراني
كز چشم ضعيف مي پرد نور
بي گور و كفن بگو نميرند
بي پول وغريب  از وطن دور
گر چرخ نگردد از مدارش
شادي ببريم جمله در گور
برخيز و قلم به رقص آور
تا چشم حسود بد شود كور
بر لب گل خنده را «كريما»
بنشان همه جا به شادي و شور