سهم من از زمین و زمان خشکسالی است
پاییز مدتی است که در این حوالی است
در خاک تیره هیچ گلی وا نمی‌شود
چشمم فقط به سرخی گل‌های قالی است
بیهوده است کوزه ‌به‌ دوشی، امید نیست
وقتی که چشمه‌های بیابان خیالی است
با رعد و برق، شعر مرا پاره پاره کرد
تا ابر دید طرز خطابم سؤالی است
اما دوباره وعدة باران دروغ بود
اما دوباره روزی من خشکسالی است
از نخل‌های خشک بیابان شنیده‌ام:
این چاه سال‌هاست که از آب خالی است
رمّال پیر! جمع کن این کاسه کوزه را
دیگر نگو که بخت تو فرخنده‌فالی است
علی اصغر شیری