به تو به از فاصله ها می اندیشم
به ابرها که سال های رفیعم بودند
یه میز خالی از صندلی های نگفته
که توی دستمال کا غذی هایش تف می شوم
من از دلم گرفته گی های هر عضله ای
که کلماتم را قوی کند
نام تورا بازو به بازو چنگ می زنم
توی لابی هتل که دوست دارم پسرم
روی پاهایم بزرگ شود
درچای مجانی کنگره ها بخار می کنم
من اینجا هستم وبه تو که به فاصله ایمان نداری
وبه هیچ چیز نمی اندیشم حتی به تو حتی به باران
فکر می کنم
شاید اینجا اخر همان زمانی باشد که مرا
بی انکه فاصله ای داشته باشیم
 از تو دور می ریزند