به مناسبت روز پدر تقدیم به تمام کسانی که
فقط سرفه های پدرشان را دیدند:



وقتی زمین خوردی خودم دیدم ، لبخند شرمت آسمانی بود
 
بر سینه و بازوی بی جانت ، تاول نشان پهلوانی بود
 
کرکس مرامان سفره را چیدند ، کفتارها دور تو چرخیدند
 
آن شیر مرد خطّه ی دیروز ، حالا پلنگی استخوانی بود
 
ای کاش زخمت زخم بستر بود ، زخم زبان از مرگ بدتر بود
 
زخم زبان هایی که می خوردی ، پاداش عمری جان فشانی بود
 
از ما فقط دیدند با اکراه ، سهمیه ی کنکور و دانشگاه
 
ای کاش سهمم از همه دنیا ، این که کمی پیشم بمانی بود
 
از وعده های پوچ بیزارم ، (( سر روی زانوی که بگذارم؟))
 
بنیاد جانبازان برای ما ، در حدّ یک اسم و نشانی بود
 
گفتی پزشکت گفته نزدیک است ، بهبودی کامل به تو امّا
 
افسوس بابا دیر فهمیدم ، حتی دروغت مهربانی بود!
 
جان دادی و یک عدّه خندیدند ، مادر که شیون کرد نشنیدند
 
حتی عروجت را نفهمیدند ، گفتند بیمار روانی بود!!!