سلام ایلیا

می گویم غربت ، اما تو فکر نکن که منظورم خانه یا وطن است. حتی وطن را به معنی زبان و فرهنگ هم نگیر.

غربت، احتمالا  تجربه ی وجودی عمیقی ست که پس از سفرهای بسیار و بیهوده، به دست می آوری؛ تجربه ای که طی آن، به  خالی بودن هر دو دست افراد و مسائل پیچیده و مهم، به میان تهی بودنِ چیزها ، به آن خلأ هولناک، آنزخم عمیق و بی التیام می رسی... نه که رسیدنی درکار باشد! نه، یعنی که حس اش می کنی؛ چیزی شبیه سوزش سرد شلاقی بر شانه ات، بی که ردّی از آن به جا مانده باشد!

 غربتی که می گویم، همخانه ی دیگری هم دارد به نام "تنهایی". تنهایی را نمی شود تعریف کرد و برایش مثال زد، فقط اگر شعاری نشود، همین مقدار می شود گفت که یعنی؛ بودن با دیگران و نبودن با هیچ کس... زیستن با آدمیان و پرهیز از یگانگی با آنان ، تمرین دل کندن در انحنای هر دیدار و بهتر بگویم، راه رفتن بر لبه ی جهان ...

و ستمِ روحفرسای این پرهیز از درآمیختن و یگانگی را  چه کسی می تواند بفهمد؟ جز آن که سالها و ماه ها و روزها  و ساعت ها  در ازدحام دیگران، بیگانه زیسته است!

 شک نکن ایلیا! شک نکن که این بیگانه زیستن، نه از سر غرور و این قبیل بازی های کودکانه است و نه از باب گشوده شدن دریچه ی حکمتی یا شهودی ماورایی.... نه ! هیچ کدامِ اینها نیست. بیگانه ای که می گویم، نه در هیچ افقی، چشم اندازی آشنا می یابد و نه در هیچ دوردستی، کورسوی بشارتی.

بیگانه ای که می گویم، بی هیچ درنگ و تردیدی، با عصای اندوهش و لبخندی مات، از ازدحام آدمیان عبور می کند.